Tímalína

Undir lok 19. aldar náðu mennirnir tökum á rafmagninu og áttuðu sig á að vatnsorka var einn öflugasti orkugjafi við raforkuframleiðslu. Íslendingar fylgdust af áhuga með þróun raftækninnar erlendis og blöðin báru þeim fréttir af heimssýningunni í París árið 1881 þar sem kynntar voru nýjustu uppgötvanir í rafmagnsfræðum. Sýningin markaði þáttaskil og með henni má segja að öld rafmagnsins hafi gengið í garð. Nefna má að kennslutæki um rafmagn voru keypt til Lærða skólans á árunum 1888 og 1889 og hafa verið leiddar líkur að því að þá hafi í fyrsta skipti verið kveikt á peru á Íslandi.

Segja má að virkjanasaga Íslendinga hafi hafist með því að virkja bæjarlækinn. Sá sem fyrstur kom sér upp vatnsaflsrafstöð var Jóhannes Reykdal sem rak trésmíðaverkstæði í Hafnarfirði. Hann byggði rafstöðina við Austurgötu og virkjaði bæjarlækinn með því að tengja rekstraumsrafal við vatnshjól sem knúði vélarnar og fékk þannig rafmagn sem notað var til að lýsa upp verkstæðið og 16 hús í nágrenninu. Þetta mun vera fyrsta almenningsrafveitan á Íslandi en hún tók til starfa í Hafnarfirði árið 1904.

Þegar kom fram á 20. öldina var mönnum orðið ljóst það afl sem bjó í vatnsföllum landsins til raforkuframleiðslu. Einar Benediktsson skáld var í flokki þeirra sem vildu virkja. Hart var deilt og árið 1907 voru sett svokölluð „fossalög“ sem áttu að „stöðva brask með íslenska fossa“, fyrstu lög hérlendis um vötn og vatnsorku.

Fyrstu virkjanir á Íslandi voru litlar enda var þeim komið upp í smálækjum og ám og vatnsforðinn því mjög mismunandi eftir árstíðum. Fyrsta vatnsaflstöðin fyrir sveitabýli á Íslandi var sett upp við bæinn Bíldsfell í Grafningi 1912 og næstu áratugi fjölgaði þeim einkum í Skaftafellssýslum og Suður-Þingeyjarsýslu. Litlar rafstöðvar gátu ekki fullnægt orkuþörf alls þorra manna. Yfirvöld í hinum ýmsu bæjarfélögum leituðu þá til sérfræðinga eftir aðstoð við að virkja stór fallvötn þannig að hægt væri að framleiða næga raforku fyrir íbúana. Þar með var farið að vinna að rafvæðingu á skipulegri hátt en áður.

Á fyrstu árum 20. aldar leituðu Seyðfirðingar eftir tilboðum í virkjun Fjarðarár og árið 1912 var stöðvarhús reist í Fjarðarselshvammi fyrir neðan árgljúfrið og stíflað fyrir ofan Fjarðarsel, 400-500 metra uppi í gilinu. Þar á milli var sett þrýstivatnspípa. Til að byrja með var ein 55 kW vatnsvél í virkjuninni.  Rafljós voru kveikt í bænum 13. október 1913 þegar rafmagni var í fyrsta skipti hleypt á veituna frá Fjarðarselsvirkjun.

Fjarðarselsvirkjun markaði upphaf nútíma rafveitureksturs. Þarna var byggð nýtísku rafveita, fyrsta eiginlega bæjarveitan hérlendis með riðstraumi, sem var tæknibylting. Seyðisfjörður var fyrsta heila bæjarfélagið sem var rafvætt með nútíma riðstraumi en fyrir voru almenningsveitur í Hafnarfirði og víðar sem höfðu mjög takmarkað afl til ráðstöfunar sem dugði engan veginn þessum bæjarfélögum. 

Reykvíkingar höfðu nokkrum árum fyrr hafnað hugmyndum um virkjun í Elliðaám og kusu um svipað leyti og Seyðfirðingar undirbjuggu virkjun, að reisa gasstöð og lýsa götur Reykjavíkur með gasljósum. RARIK tók við rekstri Fjarðarselsvirkjunar 1958.

Á árum fyrri heimsstyrjaldarinnar komust rafmagnsmálin á nokkurn rekspöl og í árslok 1919 ákvað bæjarstjórn Reykjavíkur að láta reisa 1.000 hestafla virkjun við Elliðaárnar. Rafstöðin við Elliðaár var tekin í notkun sumarið 1921 og framleiddi raforku með tveimur vélum og var rafmagnið flutt með háspennulínu að aðveitustöð á Skólavörðuholti sem þá var í útjaðri bæjarins.

Árið 1923 voru samþykkt sérstök vatnalög sem staðfestu, að vatnsorka landsins væri óskoruð eign þjóðarinnar og samræmdri stefnu í raforkumálum var komið á. Lög um raforkuvirki voru sett 1926 sem heimiluðu ráðherra m.a. að setja reglur um öryggisráðstafnir sem bæri að fylgja við uppsetningu og starfrækslu virkjana. Lögin voru endurbætt 1932 og 1933 var komið á fót Rafmagnseftirliti ríkisins því ekki veitti af samræmingu á ýmsum sviðum í þessum efnum.

Margar litlar vatnsaflsstöðvar spruttu upp í sveitum landsins, ekki síst í Vestur-Skaftafellssýslu, og víða urðu til litlar, staðbundnar rafveitur. Árið 1933 voru 165 rafstöðvar í sveitum landsins sem lýstu upp um 260 sveitaheimili eða um 4,3% býla í landinu. 

Reykvíkingar fengu snemma augastað á hinu mikla óbeislaða afli Sogsins og hafinn var undirbúningur að gerð fyrstu Sogsvirkjunarinnar, Ljósafossstöðvar, sem tekin var í notkun 25. október 1937. Markmiðið var að rafvæða heimilin og kjörorð þess tíma var „rafeldun“ og frá virkjuninni var lögð fyrsta langa raflínan hér á landi. Á fyrstu árum rafvæðingar var raforkusala miðuð við fast árgjald og létu menn þá ljós loga dag sem nótt. Þegar farið var að selja rafmagn um orkumæla minnkaði notkun verulega, menn spöruðu orkuna og létu ljós ekki loga nema brýn nauðsyn krefði. Áætlanir voru um að veita raforku frá Sogsvirkjun um Selfosskauptún til Eyrarbakka og Stokkseyrar sem leiddu til þess að lög um Rafveitur ríkisins voru sett árið 1942.

Árið 1942 hófst einnig undirbúningur að lagningu aðalorkuveitu frá Hafnarfirði til Keflavíkur en Hafnarfjörður hafði nokkrum árum fyrr tengst Sogsvirkjun. Rafveita Keflavíkur var tekin í notkun í desember 1945. Rafmagnseftirliti ríkisins var falið að sjá um þá framkvæmd auk þess að reisa á sama tíma fyrstu almenningsveitu Egilsstaða sem var lítil dísilveita. 

Í lok síðari heimstyrjaldar hófst umræða um ójafna aðstöðu byggðanna í raforkumálum. Henni lauk með því að sett var heildarlöggjöf á Alþingi um rafmagnsmál landsmanna 2. apríl 1946 og Rafmagnsveitur ríkisins tóku til starfa 1.1.1947. Með þessum lögum tók ríkið að sér að annast vinnslu á raforku fyrir íbúa landsins og flutning orku milli héraða og landshluta og áskildi sér jafnframt einkarétt til þess. Fyrstu árin var öll raforkustarfsemi ríkisins undir einum hatti. Yfirstjórn var í höndum raforkumálastjóra en Rafmagnsveitur ríkisins, Héraðsrafmagnsveitur ríkisins og Rafmagnseftirlit ríkisins unnu náið saman. 

Rafmagnsveitur ríkisins fengu fljótlega símnefnið RARIK sem var mun þjálla og meira notað í daglegu tali en opinbera nafnið. Símnefni var stytt nafn eða nafnmynd fyrirtækis sem notað var til sparnaðar í símskeytum. Enn fremur voru rafvírakefli og aðrar innfluttar vörur í raforkukerfið gjarnan merktar RARIK. Viðurnefnið RARIK varð síðar að opinberu nafni fyrirtækisins.

Árið 1953 lagði raforkumálastjóri fram hugmynd að tíu ára áætlun um stórfellda rafvæðingu sveitanna, virkjanir og veitur. Ríkisstjórnin tók málið upp og 1954 voru samþykkt lög þar sem gert var ráð fyrir tengingu um 2.300 býla. Verkefnið var risavaxið, mæla þurfti fyrir línum um land allt og kaupa staura, víra, spenna og annað efni. Eftir nokkra leit náðust samningar við Finna. Þetta var hins vegar tími gjaldeyrishafta og Íslendingar vildu greiða fyrir með vörum. Farin var sú leið að láta Suður-Ameríkumenn fá saltfisk, þeir létu Finna fá kaffi og Íslendingar fengu sína háspennuvíra. Hins vegar voru stærstu viðskiptin í þessu átaki við Tékka en við þá var gerður vöruskipasamningur 1956 um efni í fimm virkjanir auk búnaðar í aðveitustöðvar á Vestfjörðum og stórum hluta Austurlands.  Þrjár þessara virkjana: Mjólkárvirkjun, Reiðhjallavirkjun og Grímsárvirkjun voru teknar í notkun 1958 en stækkuð Þverárvirkjun 1964 og Smyrlabjargarárvirkjun 1969. 

Árið 1947 voru 727 sveitabýli á landinu rafvædd eða 12,4% (þó 50% í Vestur-Skaftafellssýslu og 36% í Austur-Skaftafellssýslu vegna heimarafstöðvanna). Í lok tíu ára áætlunarinnar, 1964, voru um 4.000 býli komin með rafmagn og sífellt bættist við næstu árin. Rafvæðingu dreifbýlis var að mestu lokið um 1975. Þá hafði RARIK lagt 6.200 km af 11 og 19 kV dreifilínum og 1.400 km af línum á hærri spennu. Samtals um 7.600 km. 

Upp úr 1960 komu fram hugmyndir um stóriðju á Íslandi og nýjar virkjanir hennar vegna. Fór svo að árið 1965 voru sett lög um nýtt fyrirtæki, Landsvirkjun, sem skyldi yfirtaka alla raforkuvinnslu og virkjanir. RARIK átti hins vegar að sjá áfram um dreifingu raforkunnar auk orkuvinnslu á smærri stöðum. Landsvirkjun var í sameiginlegri eigu ríkisins og Reykjavíkurborgar og var stofnuð með það markmið að eiga og reka Búrfellsvirkjun. Þetta var mikil  breyting frá raforkulögunum frá 1946 og með setningu orkulaga 1967 var staða RARIK í nokkru uppnámi. Starfsemin var endurskipulögð og tekist á við breyttar aðstæður.

Eftirspurn eftir raforku hélt áfram að vaxa og mætti RARIK henni að hluta með díselstöðvum en árið 1969 var Smyrlabjargarárvirkjun tekin í notkun en henni var ætlað að anna orkuþörf á Höfn og í Austur Skaftafellssýslu. Auk þess kom til nýtt viðfangsefni 1970 sem var samtenging orkuveitusvæðanna sem þá voru 15 talsins.

Á árinu 1972 var RARIK falið að annast byggingu svokallaðrar Byggðalínu til að tengja orkuveitusvæði Landsvirkjunar á Suðurlandi við orkuveitusvæði Laxárvirkjunar á Norðurlandi. Síðan fylgdi tenging við Kröfluvikjun og þaðan austur á Hérað og til Hornafjarðar og lögð var lína úr Hrútafirði að Mjólkárvirkjun. Hringtengingu Byggðalínu um landið lauk síðan með lagningu Suðurlínu frá Sigöldu að Höfn 1984.  Fyrir tíma Byggðalínu sem er um 1.100 km. lína með 132 kV spennu voru framleiddar tæplega 70 GWst af raforku með olíu en eftir að hún kom til sögunnar minnkaði raforkuframleiðsla með olíu í um 3 GWst á ári. Landsvirkjun tók við Byggðalínunni í byrjun árs 1983. RARIK lauk framkvæmdinni með samningi við Landsvirkjun 1984. Rekstur og eignarhald Byggðalínu færðist síðan formlega frá Landsvirkjun til Landsnets 2005. Á sama tíma byggði RARIK fjölda 66 kV stofnlína sem tengdust Byggðalínunni, þar á meðal línur til Vopnafjarðar og Ólafsfjarðar. Þar með náðist að samtengja allt raforkukerfi landsins.

RARIK hafði unnið að rafvæðingu Vestfjarða í áratugi og reist þar m.a. fjögur orkuver, en árið 1978 tók Orkubú Vestfjarða til starfa og yfirtók eignir, skuldir og reksturinn á því svæði. Fleiri breytingar urðu á starfsumhverfi RARIK á þessum árum. Þannig voru eignir RARIK á Suðurnesjum seldar til Hitaveitu Suðurnesja 1985 og næstu árin tók RARIK hins vegar við rekstri nokkurra bæjarrafveitna: Siglufjörður (1991), Borgarnes (1995), Hvanneyri (1995), Hveragerði (2000), Sauðárkrókur (2001), Húsavík (2009), Reyðarfjörður (2020).

Í byrjun árs 1979 fékk RARIK leyfi iðnaðarráðuneytisins til að taka þátt í uppbyggingu og rekstri fjarvarmaveitna þar sem fyrirtækið reisti og átti kyndistöðvar en hlutaðeigandi sveitarfélag dreifikerfið. Síðar sama ár var fyrsti samningur um fjarvarmaveitu hér á landi undirritaður milli RARIK og Hafnarhrepps í Hornafirði og í kjölfarið var sambærilegur samningur gerður um fjarvarmaveitu á Seyðisfirði. 

Í byrjun árs 1979 tók RARIK við rekstri Kröfluvirkjunar af Kröflunefnd og r ak hana fyrstu árin eða þar til Landsvirkjun keypti Kröflustöð í byrjun árs 1986. 

Árið 1985 var dreifikerfi RARIK á Reykjanesi fært til Hitaveitu Suðurnesja.

RARIK eignaðist fjarvarmaveituna á Höfn í byrjun árs 1991 og ári síðar tók RARIK formlega við rekstri dreifikerfis fjarvarmaveitu Hitaveitu Seyðisfjarðar. 

Síðustu þrjátíu ár hefur verið unnið að endurnýjun dreifikerfisins um leið og það hefur markvisst verið fært úr loftlínum í háspennujarðstrengi. Upphaf þessa átaks má rekja til tveggja óveðurskafla sem léku dreifikerfið grátt í upphafi árs 1991. Samanlagt brotnuðu í þessum veðrum 650 staurar, 420 slár og skráð voru 250 línuslit. Í kjölfar annars mikils tjóns á dreifikerfinu árið 1995, þegar óveður og ísing brutu liðlega 330 staura auk annarra tjóna, var tekin formleg ákvörðun um að endurnýja dreifikerfið eingöngu með jarðstrengjum. 

Samhliða kaupum á hitaveitu Siglufjarðar eignaðist RARIK rafveitu Siglufjarðar vorið 1991. 1995 eignaðist RARIK svo Rafveitu Hvanneyrar og í júní sama ár var rafveita Borgarness keypt. Rafveita Hveragerðis bættist svo inn á orkuveitusvæði RARIK í ársbyrjun 2000 og ári seinna voru stoðir fyrirtækisins styrktar á Norðurlandi vestra með kaupum á rafdreifikerfi Sauðárkróks. Síðar bættist rafdreifikerfið á Húsavík við.

Vorið 1991 eignaðist RARIK Hitaveitu Siglufjarðar sem er jarðhitaveita. Með kaupunum varð nokkur eðlisbreyting á rekstri RARIK sem þar með hóf að selja jarðhitaorku auk rafmagns. Árið 2003 keypti RARIK Hitaveitu Dalabyggðar og í maí 2005 var undirritaður samningur um kaup RARIK á eignum Hitaveitu Blönduóss. Þar á meðal voru öll jarðhitaréttindi Blönduóssbæjar í landi Reykja, ásamt öllum mannvirkjum tengdum nýtingu á heitu vatni, þ.m.t. dreifikerfi hitaveitunnar. Í framhaldinu var í ársbyrjun 2006 undirrituð viljayfirlýsing um lagningu hitaveitu til Skagastrandar. Framkvæmdum við hitaveitu á Skagaströnd lauk árið 2013 og var lögð stofnlögn í gegnum Blönduós og þaðan til Skagastrandar. Þá var dreifikerfi lagt innanbæjar á Skagaströnd og tengt í öll hús og var hitaveitan formlega tekin í notkun á haustmánuðum.  Til að anna aukinni heitavatnsnotkun var boruð til viðbótar 1.000 m hola á Reykjum við Húnavelli þaðan sem heita vatnið kemur sem þjónar hitaveitunni á Blönduósi og Skagaströnd.

Með nýjum raforkulögum árið 2003 voru stigin skref til að markaðsvæða orkuiðnaðinn á Íslandi. Þetta fól meðal annars í sér aðskilnað samkeppnis- og einkaleyfisþátta og í kjölfarið hætti RARIK að sinna heildsölu rafmagns og stofnað var sérstakt dótturfélag, Orkusalan, um framleiðslu og sölu á vegum fyrirtækisins. Landsnet hf tók til starfa 1. janúar 2005 til að annast meginflutning rafmagns í landinu. Meirihluti stofnlínukerfis RARIK var seldur til Landsnets hf. og eignaðist RARIK þá rúmlega 22% hlut í félaginu. RARIK ohf. var stofnað 1. ágúst 2006 sem hlutafélag í eigu ríkisins og tók þá við rekstri Rafmagnsveitna ríkisins sem hófu starfsemi sína þann 1. janúar árið 1947. Megináhersla RARIK er á raforkudreifingu og hefur verið unnið jafnt og þétt að uppbyggingu og rekstri dreifikerfa í sveitum, en um 90% þeirra eru í umsjá RARIK. Dreifikerfi RARIK nær til Vestur-, Norður-, Austur- og Suðurlands og þar á meðal til 44 þéttbýliskjarna víðsvegar um landið. Lengd dreifikerfisins er ríflega 9.000 km og í byrjun afmælisársins 2022 voru ríflega 70% þess komin í jarðstrengi en strengvæðing hófst hjá fyrirtækinu upp úr 1990. 

Mikið tjón varð á dreifikerfi RARIK í ofsaveðri í september árið 2012 þegar ísing sligaði línukerfið á Norðurlandi einkum í Mývatnssveit og 100 staurar brotnuðu. Í lok ársins varð síðan talsvert tjón á dreifikerfinu á Snæfellsnesi og í Dölum og var tjón á dreifikerfi RARIK það mesta sem orðið hafði á einu ári í 17 ár, eða frá árinu 1995. Í framhaldinu var ákveðið að í stað þess að lagfæra línukerfið yrði endurnýjun dreifikerfisins flýtt og það endurbyggt með jarðstrengjum og jarðspennistöðvum. 

Í ársskýrslu RARIK 2018 kom fram að ekki væru lengur forsendur fyrir rekstri fjarvarmaveitna á Seyðisfirði og á Höfn vegna mikillar óvissu um framboð á ótryggðri raforku sem rekstur veitnanna byggði á. Upprunalegur rekstrargrundvöllur fjarvarmaveitna af þessu tagi var talinn brostinn nema til kæmi veruleg hækkun gjaldskrár sem gerði þessar veitur óhæfar til samkeppni við aðra húshitunarkosti. Á Höfn í Hornafirði leysti ný jarðvarmaveita með heitu vatni frá jarðhitasvæðinu í Hoffelli fjarvarmaveituna af hólmi í desember 2020. Hins vegar hefur verið ákveðið að hætta rekstri veitunnar á Seyðisfirði og hefur sú niðurstaða verið kynnt bæjaryfirvöldum og á fundi með íbúum. Framhaldið er nú til skoðunar hjá sveitarfélaginu. 

Vinna við dreifikerfi RARIK hefur ekki eingöngu snúist um að endurnýja loftlínur með jarðstrengjum því dreifikerfið hefur stækkað jafnt og þétt í samræmi við aukna eftirspurn eftir raforku á hinum ýmsu sviðum þjóðlífsins. Í október 2019 lauk lagningu tæplega 70 km jarðstrengs frá Bláfellshálsi til ferðaþjónustuaðila á Kjalvegi en þar með tengdust meðal annars bæði Hveravellir og Kerlingarfjöll raforkukerfinu. Verkefnið var nefnt „Orkuskipti á Kili“ og var samstarfsverkefni stjórnvalda, RARIK, sveitarfélaga og ferðaþjónustuaðila. Þegar strengurinn var spennusettur í desember 2019 leysti vistvænt rafmagn af hólmi rafmagn sem fram til þess hafði verið framleitt með jarðefnaeldsneyti.

Árið 2019 tilkynnti RARIK strengvæðingu raforkudreifikerfisins inn á verkefnalista heimsmarkmiða Sameinuðu þjóðanna fyrir tímabilið 2016 -2030. Kjarninn í áætluninni eru 17 heimsmarkmið þar sem lagðar eru til grundvallar þrjár stoðir: sjálfbærrar þróunar, efnahags, samfélags og náttúru. Markmið verkefnisins er að efla raforkukerfið og auka raforkuöryggi í dreifbýli og að draga úr truflunum í dreifikerfinu. Með auknu afhendingaröryggi minnkar jafnframt þörf á að keyra dísilknúnar varaaflsstöðvar. 

Um miðjan desember 2019 gekk fárviðri yfir Norðurland sem var það versta sem raforkukerfi RARIK hafði þurft að glíma við allt frá árinu 1991. Þetta reyndist mikil áskorun fyrir fyrirtækið og viðskiptavini þess, bæði vegna truflana í kerfi RARIK og ekki síður í flutningskerfi Landsnets. Ríflega 140 staurar í dreifikerfi RARIK brotnuðu í þessu óveðri auk annarra skemmda sem ollu yfir 50 truflunum í kerfinu og umtalsverðri skerðingu á orkuafhendingu til notenda. Endanlegar viðgerðir stóðu yfir langt fram eftir árinu 2020 þar sem loftlínum var skipt út fyrir jarðstrengi. Um 90% þeirra lína sem biluðu höfðu í lok árs 2021 verið lagðar í jörð og því er dreifikerfi RARIK nú mun betur í stakk búið til að takast á við veður sem þessi.

Árið 2020 voru fjárfestingar í dreifikerfi raforku umfram langtímaáætlanir því lagningu jarðstrengja var flýtt í kjölfar tjóna á dreifikerfinu í lok árs 2019 og byrjun árs 2020.

Samkvæmt áfangaskiptri áætlun um strengvæðingu dreifikerfisins er miðað við að fyrir 2030 verði öll býli í ábúð komin með þriggja fasa kerfi og að nánast allt dreifikerfi RARIK verði komið í þriggja fasa jarðstrengi árið 2035.  Í lok árs 2021 voru rúnlega 70% af liðlega 9000 km dreifikerfi komin í jarðstrengi en um 30% voru þá enn í loftlínum. 

Í lok janúar 2020 var gengið frá kaupum RARIK á dreifikerfi og spennistöðvum Rafveitu Reyðarfjarðar. Samhliða keypti Orkusalan rafstöð og stíflu og tók yfir sölusamninga veitunnar. Rafveita Reyðarfjarðar var stofnuð árið 1929 um virkjun í Búðará og var hún síðasta dreifiveita rafmagns hér á landi sem var í beinni eigu og rekstri sveitarfélags.  Vegna aukinna krafna í rekstrarumhverfi, samkeppni og í tæknilegu umhverfi rafveitna taldi meirihluti bæjarstjórnar Fjarðbyggðar að öryggi og þjónusta við notendur rafveitunnar yrðu best tryggð til framtíðar með því að fela fyrirtækjum sem eru í opinberri eigu og með rekstur á svæðinu eignarhald og rekstur veitunnar. Því var leitað eftir samningum um sölu á Rafveitu Reyðarfjarðar við RARIK og Orkusöluna.

Árið 2020 var snjallmælaverkefni RARIK bætt á verkefnalista heimsmarkmiða SÞ en það felur í sér endurnýjun orkumæla í dreifikerfi RARIK um allt land, bæði raforkumæla og hitaorkumæla. Í þeirra stað verða settir snjallmælar á næstu sex árum. Með nýjum orkumælum munu reikningar viðskiptavina byggjast á raunupplýsingum um notkun hvers mánaðar í stað áætlunar og uppgjörsreiknings að loknum álestri. Heimsóknir til að lesa á mæla viðskiptavina munu leggjast af, en áætlað er að fulltrúar RARIK aki 60–100 þúsund kílómetra á ári til að ná lögbundnum álestrum. Snjallmælavæðingin mun því draga úr losun gróðurhúsalofttegunda sem svarar til rúmlega 8,6 tonna af koldíoxíði á ári.

Hitaveita Hornafjarðar var tekin formlega í notkun þann 21. október 2021 en þá var lagningu nýrrar hitaveitu RARIK fyrir Höfn og hluta Nesja um það bil að ljúka. Áratugina áður var rekin kyndistöð og dreifikerfi fyrir rafkynta fjarvarmaveitu á Höfn og voru ¾ húsa í bænum tengd veitunni sem notaði ótryggða raforku en olíu til vara til að hita upp vatn fyrir dreifikerfi veitunnar. 

Samanlagður kostnaður RARIK við virkjun jarðvarmans, lagningu 20 km. stofnpípu frá virkjunarsvæðinu við Hoffell til Hafnar og uppbygging dreifikerfis nam um 3,5 milljörðum króna árið 2021. Fjórar vinnsluholur eru tiltækar í Hoffelli. Þrjár þeirra hafa þegar verið virkjaðar og eina er hægt að virkja síðar. Vísindamenn telja að jarðhitasvæðið í Hoffelli og uppsett kerfi geti staðið undir umtalsverðri stækkun byggðar eða fjölgun notenda frá því sem nú er.